پژوهش حاضر با هدف سنتز ادبیات مربوط به دانشگاه مهارت محور در راستای شناسایی مولفه های دانشگاه مهارت محور در نظام آموزش عالی کشور انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با روش کیفی فراترکیب انجام شده است. جامعه آماری، کلیه مطالعات انجام شده در بازه زمانی 1380 الی 1401 است. در این راستا 38پژوهش در زمینه موضوع موردنظر ارزیابی و درنهایت 22 پژوهش به صورت هدفمند انتخاب گردید و با تحلیل محتوا و ترکیب ادبیات مربوط، درمجموع 126 کد،12 مفهوم، 7 مقوله کلیدی طی فرایند جست وجو و ترکیب نظام مند متون شناسایی و مورد تحلیل قرار گرفت و اعتبار آن از طریق آزمون کاپای کوهن تأیید گردید. نتایج تحلیل نشان داد، که مهم ترین مولفه های کلیدی شناسایی شده شامل: دولت، ماموریت و رسالت های دانشگاه، پژوهش، آموزش، ارتباط با صنعت، فرهنگ و تعامل با محیط بین الملل است. این پژوهش ازآن جهت که درک عمیقی از ادبیات موجود در مورد موضوع پژوهش با شناسایی مولفه های دانشگاه مهارت محور ارائه می دهد، می تواند در سیاست گذاری های نظام آموزش عالی کشور در راستای توسعه مهارت محوری در نظام آموزش عالی کشور مورداستفاده قرار گیرد.

هدف: هدف این مقاله، بررسی سه مفهوم مهم در محتواهای آموزشی، شامل دانستن(Know)، مهارت(Do) و بودن(Be) و تطبیق آنها بر کتاب اندیشۀ اسلامی 1، تألیف مهدی ترتیفی، به منظور تبیین مباحث نوین آموزشی مرتبط با درسهای معارف اسلامی در دانشگاهها بود. در آموزش تلفیقی، بررسی این سه با عنوان اختصاری چتر KDB انجام گرفته است. روش: در این مقاله با انجام پژوهش به روش کتابخانه ای و با رویکرد توصیفی، تبیینی و میان رشته ای، نیازهای محتواهای آموزشی، برای رسیدن به استانداردهای مدّ نظر در آموزش تلفیقی و به ویژه چتر KDB بیان شده است. نتیجه گیری: نتیجۀ مدّ نظر در این مقاله، پاسخ به سه پرسش مهم ذیل در تدوین محتوای آموزشی و تطبیق آن بر کتاب درسی اندیشۀ اسلامی 1 است: یادگیرندگان چه چیزی را باید بدانند، چه چیزی انجام دهند و چگونه افرادی باشند؟ از آنجا که پاسخ به این پرسشها یکی از دغدغه های متخصصان تدوین برنامه های درسی، به خصوص با گرایش آموزش میان رشته ای است، توجه به آنها باید یکی از الزامات تألیف کتابهای درسی قرار گیرد. گفتنی است که کار تطبیقی انجام گرفته در این مقاله، فاقد پیشینۀ پژوهشی قابل ذکر است.

چگونگی ارتباط و تعامل پزشک و بیمار نقش موثری در رضایتمندی بیمار، نتایج درمان هزینه های پزشکی، کفایت بالینی پزشکان و حتی شکایت از پزشکان داشته است. بازتاب تاکید روزافزون بر مهارت های ارتباطی در پزشکی و آموزش پزشکی را می توان در بیانیه های مجامع بین المللی، رهنمودهای دانشکده های پزشکی و استانداردهای حرفه ای و آموزشی پزشکان مشاهده کرد.شواهد حاکی از آن است که بسیاری از پزشکان در تجربه پزشکی خود، بطور موثری ارتباط برقرار نمی کنند و نیازمند آموزش مداوم این مهارت ها هستند. علاوه بر این مفید بودن آموزش مهارت های ارتباطی در بسیاری از کشورها به اثبات رسیده است.متاسفانه این مهارت ها در برنامه رسمی آموزش پزشکی در ایران گنجانده نشده است و فراگیری پزشکان بیشتر بر اساس الگوبرداری غیر مستقیم و تجربی از اساتید و با نگرش غالب زیستی (بیومدیکال) است. این در حالی است که اکثریت اساتید دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (بیش از 90%) نگرش مثبتی نسبت به آموزش مهارت های ارتباطی دارند و لزوم آن را احساس نموده اند. همچنین مطالعه بر روی جمعیتی از پزشکان شهر اصفهان مشخص نمود که با وجودی که اکثر آنها از نگرش مثبتی نسبت به برقراری ارتباط مناسب با بیمار برخوردار بودند، دانش آنها از مهارت های ارتباطی به میزان زیادی ضعیف بود در مطالعه دیگری رضایت بیماران از نحوه ارتباط با پزشکان مورد بررسی قرار گرفت که با وجودی که رضایت کلی بیماران از سطح نسبتا مطلوبی برخوردار بود.(62%) در برخی از اجزای این ارتباط نارضایتی های عمده ای به چشم می خورد، از جمله در اختصاص دادن وقت کافی و مناسب جهت ارتباط با بیمار، مهارت های برنامه ریزی درمان توسط پزشکان و درنظر گرفتن احساسات و مشارکت او و عدم احساس امنیت کافی از رازداری با ورود همزمان چند بیمار بر اساس این مطالعات، بنظر می رسد پزشکان در زمینه مهارت های عمومی ارتباطی، خلا آموزشی دارند. از طرفی مهارت های ارتباطی عمدتا اکتسابی و قابل یادگیری بوده و تجربه بالینی فردی نقش کمی در ارتقا آنها دارد و بقولی این مهارت ها، می توانند و باید آموزش داده شوند. این مقاله پژوهش های انجام شده توسط نگارندگان در مورد ضرورت و روش های آموزش این مهارت ها به دانشجویان پزشکی را مرور می کند.

هدف اصلی این پژوهش، مطالعة میزان اثربخشی یک دورة فشردة آموزش مهارتهای ارتباطی بر رابطة مربی و ورزشکار بود. ماهیت فردی و ماهیت ورزشی (رشتة ورزشی) و ارتباط آن ها با تفاوت های موجود در رابطة مربیان و ورزشکاران بررسی شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی بود و همة ورزشکاران تیمهای بانوان باشگاه ورزشی فولاد مبارکة سپاهان اصفهان که بالغ بر 400 نفر میشدند، جامعة آماری بودند. نمونة آماری تعداد 40 نفر از سه تیم بسکتبال، کاراته و شنابودند که ازطریق نمونه گیریخوشهای و به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابتدا، ازطریق پرسش نامههای روابط مربی-ورزشکار و سیاهه کیفیت روابط پیشآزمون انجام شد. سپس، دورة آموزشی فشردة مهارتهای ارتباطی برگزار گردید و پس از دو هفته، پسآزمون اجرا شد. گروه اول، بسکتبالیست ها به اتفاق مربی خود، گروه دوم، شناگرها بدون مربی و گروه سوم، کاراتهکاها بودند که فقط مربی آن ها در دورة آموزشی شرکت کرد. اعضای گروههای اول و دوم از آموزشها برای گرم کردن روابط استفاده کردند و مربی گروه سوم برای سردکردن روابط استفاده کرد. برحسب هدف، داده ها توسط انواع آنوا و رگرسیون چندعاملی تحلیل شد. نتایج نشان داد کهدر سه رشتة ورزشی، روابط مربی ورزشکار متفاوت بود. در هر سه گروه، دورة آموزشی مهارت های ارتباطی مؤثر بود و خطوط تغییرات سه گروه دارای تعامل بود؛ شناگران، پیشرفت؛ بسکتبالیستها پیشرفت بیشتر و کاراتهکاها پسرفت نشان دادند. براساس یافته ها می توان گفت که کیفیت روابط مربی ورزشکار بیشتر تابع ویژگیهای فردی آن ها است و ارتباط زیادی با رشتة ورزشی ندارد. آموزش مربی و ورزشکار باهم، مؤثرتر از آموزش هریک از آن ها است.

مقدمه: مهارت های ارتباطی از جمله مهارت های اساسی برای زندگی در عصر حاضر است. پرستاران به دلیل موقعیت شغلی خود باید مهارت کافی جهت برقراری ارتباط مناسب با همکاران و بیماران داشته باشند تا از آرامش، رضایت و سلامت بهره مند شوند. هدف این تحقیق، تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر میزان سلامت عمومی (و ابعاد آن) پرستاران بیمارستان شهید آیت اله کاشانی اصفهان بود.روش بررسی: نوع مطالعه این پژوهش، نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری، کلیه پرستاران بیمارستان آیت اله کاشانی در سال 1388 (158 پرستار زن و مرد در 12 بخش) بود که از میان آن ها 20 پرستار برای شرکت در گروه آزمایشی و همچنین 20 پرستار برای شرکت در گروه شاهد به عنوان نمونه آماری و با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم نمونه انتخاب شدند. مداخله انجام شده، 8 جلسه آموزش مهارت های ارتباطی برای گروه آزمایشی در طی یک ماه بود. برای ارزیابی سلامت عمومی هر دو گروه، قبل و بعد از مداخله آموزشی (8 جلسه آموزش مهارت های ارتباطی) از پرسش نامه استاندارد سلامت عمومی (General Health Questionnaire یا GHQ-28) استفاده شد. ضریب پایایی این پرسش نامه از طریق Cronbach's alpha برابر 0.78 برآورد شد. تحلیل در سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.یافته ها: آموزش مهارت های ارتباطی، میزان سلامت عمومی را 73 درصد افزایش و میزان افسردگی، اضطراب، اختلال در کارکردهای اجتماعی و جسمانی را به ترتیب 75، 72، 72 و 34 درصد کاهش داده است (.(P<0.01نتیجه گیری: با طراحی و اجرای استاندارد جلسات آموزشی و تدریس توسط مدرسین مجرب و متخصص، آموزش مهارت های ارتباطی تاثیر بسزایی در سلامت عمومی کارکنان خواهد داشت.

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر استرس شغلی کارشناسان شهرداری شیراز انجام شد. روش پژوهش حاضر، روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با دوگروه کنترل و آزمایش است. جامعه آماری این پژوهش، کارشناسان شهرداری شیراز بودند که از بین آنها به طور تصادفی و به روش خوشه ای ک مرحله ای، 46 نفر از کارشناسان به عنوان نمونه (22 نفر گروه آزمایش و 24 نفر گروه کنترل) انتخاب شدند. دو گروه از نظر مشخصات دموگرافیک (جنسیت، تحصیلات، سن، وضعیت تاهل، سابقه کار) همتاسازی شدند. سپس در هر دوگروه پیش آزمون اجرا گردید و پس از مداخله آموزشی که شامل برگزاری کارگاه آموزشی مهارت های ارتباطی در گروه آزمایش بود، پس آزمون و به فاصله یک ماه بعد نیز آزمون پیگیری برگزار گردید. برای اجرای آزمون ها، از پرسشنامه استرس شغلی HSE با روایی و پایایی مناسب استفاده شد. نتایج به دست آمده حاکی از کاهش معنادار استرس شغلی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل پس ازمداخله آزمایشی درسطح p<0.05 بود در زیر مقیاس های استرس شغلی فقط در دو بعد «حمایت همکار» و «ارتباط» در سطح p<0.05 کاهش معنادار مشاهده شد، در سایر زیرمقیاس ها (تقاضا، کنترل، حمایت مسوول، نقش و تغییرات) تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.

مقدمه: در عصر حاضر نظام خانواده دچار مشکلات عدیده ای شده است و اختلاف های خانوادگی، طلاق، افزایش آمار کودکان بی سرپرست و بزهکاری نوجوانان نشان دهنده مشکلات اساسی در خانواده ها است که ریشه اصلی آن درکیفیت روابط بین زوجین است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر آموزش مهارت ارتباط موثر مبتنی بر فرهنگ اسلامی بر الگوهای ارتباطی زوجین دارای فرزند بود. روش کار: مطالعه از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین دارای فرزند مراجعه کننده به مراکز جامع سلامت شهر ملاثی در شش ماه اول سال 1399 بود. گروه نمونه شامل60 زوج بود که به روش نمونه گیری تصادفی از بین جامعه آماری انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه قرار گرفتند (30 زوج در گروه آزمایش و 30 زوج در گروه گواه). هر دو گروه پرسشنامه الگوهای ارتباطی زوجین (کریستنس و سالاوی، 1984) را تکمیل نمودند، سپس گروه آزمایش تحت 12 جلسه 2 ساعته برنامه آموزش مهارت ارتباط موثر مبتنی بر فرهنگ اسلامی قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ورژن 23 و روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت ارتباط موثر مبتنی بر فرهنگ اسلامی بر اوگوهای ارتباطی زوجین دارای فرزند تاثیر دارد. میزان تاثیر این مداخله بر اوگوهای ارتباطی زوجین )ارتباط سرررازنده متقابل، ارتباط اجتنابی متقابل و ارتباط توقع/ کنارهگیری( به ترتیب 36، 32 و 28 درصد است. نتیجه گیری: آموزش مهارت ارتباط موثر مبتنی بر فرهنگ اسلامی بر الگوهای ارتباطی زوجین تأثیرگذار است و با توجه به سودمندی آن، می تواند به عنوان یک روش کارآمد در بهبود کیفیت و افزایش ارتباط عاطفی زوجین استفاده گردد.